قرآن کریم و شهادت امام حسین علیه السلام(1)

علم غیب مطلق از آن خداوند است. خداوند وقتی قصد ایجاد و آفرینش این خلقت را نمود به تمام وقایعی و حوادثی که در این جهان اتفاق افتاده و تا قیامت به وقوع خواهد پیوست علم داشت. وقتی خداوند پیامبر خاتم حضرت محمد صلی الله علیه و آله وسلم را جهت ترویج و رسالت برترین وکاملترین دینش یعنی اسلام برگزید وی را در جهت ابلاغ آن یاری نمود تا این شجره طیبه پا بگیرد و با ظهور منجی عالم بشریت، دینش جهانی شود و همه یک صدا ندای لااله الا الله و محمدرسول الله صلی الله علیه و آله سر دهند. همه می دانیم که معاویه قصد خاموش کردن این ندا را داشت و با فریب مردم توطئه هایی نمود که موفق نشد و در زمان یزید غفلت از اسلام و زیرپا گذاشتن قوانین و حلال کردن محرمات و… به اوج خود رسید تا جائیکه از اسلام فقط نامش باقی مانده بود و اگر قیام اباعبدالله علیه السلام نبود اسلام به کل از بین می رفت. حضرت سیدالشهداء علیه السلام با قیامش دین جد خود را با خون خود احیا نمود و قیام امام حسین علیه السلام نقطه عطفی در جهت احیای دین اسلام به شمار می آید و واقعه کوچکی نیست که بشود به سادگی از کنارش گذشت و طبیعتا خداوند نیز از وقوع چنین حادثه ای خبر داشت که قبل از ولادت و هنگام ولادت حضرت امام حسین علیه السلام به پیامبرش گوشزد می کرد. با این اوصاف باید در آخرین کتاب الهی یعنی قرآن کریم در مورد این حادثه عظیم حداقل اشاره ای که کرده باشد اما به دلایلی خداوند به اشاره مستقیم به آن امتناع کرده است. در این مطلب آیاتی که به واقعه عاشورا و نهضت اباعبدالله علیه السلام اشاره دارند، استفاده شده است که حاصل تحقیق پژوهشگر بنیاد پژوهشهای استان قدس رضوی، یعنی جناب آقای محمدحسن زبری قائنی است که در کتاب شریف ”قیام امام حسین علیه السلام در نگاه اهل بیت علیهم السلام” گرد آورده است. که به علت طولانی شدن، انشاءالله مابقی این مطالب را بعدا ارسال خواهم کرد.

فَتَلَقَّى آدَمُ مِن رَّبِّهِ کَلِمَاتٍ (بقره آیه 37)

سپس آدم از پروردگارش کلماتى را دریافت نمود.

در تفسیر این آیه شریف که آدم از پروردگارش کلماتی را دریافت کرد. روایت شده است که آدم ساق عرش و نام های پیامبر و ائمه علیهم السلام را دید، پس جبرئیل به او تلقین کرد و او گفت : ای ستوده به حق محمد، این بلند مرتبه به حق علی، ای آفریننده به حق فاطمه، این نیکوکار به حق حسن و حسین، و تمام نیکوئیها از توست، پس چون امام حسین علیه السلام را یاد کرد، اشکهایش جاری و قلبش شکست و گفت: ای برادرم جبرئیل چه می شود که بایاد پنجمین فرد، قلبم می شکند و اشکم جاری می شود؟ جبرئیل گفت: این فرزند تو به مصیبتی دچار می شود که تمام مصیبتها در مقابل آن کوچک است. آدم پرسید: برادرم آن مصیبت چیست؟ گفت: تشنه و دور از وطن و تنها کشته می شود و او را یار و یاوری نیست، ای آدم، کاش او را می دیدی که  می گوید: آه از تشنگی! آه از کمی یار و یاور! تا آن که عطش بین او و آسمان چون دود جدائی می اندازد، در آن هنگام هیچ کس پاسخی به وی نمی دهد، جز این که شمشیر بر او می کشند و می خواهند شرنگ مرگ به کام او ریزند، بعد از آن همچون گوسنفندیکه از قفا سربریده شود، سر از پیکرش جدا می کنند و دشمنانش به چپاول زاد وراحله او می پردازند، و سرانجام سر او و یارانش را در شهرها میگردانند در حالیکه بانوان را نیز باخود به اسارت دارند، این چنین در علم خدای یگانه منان گذشته است پس آدم و جبرئیل همچون مادرفرزندمرده بر این مصیبت بزرگ گریستند.

وَإِذْ أَخَذْنَا مِیثَاقَکُمْ لاَ تَسْفِکُونَ دِمَاءکُمْ (بقره آیه 84)

و چون از شما پیمان محکم گرفتیم که خون همدیگر را مریزید

رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم فرمود: شأن نزول آیه: و آن هنگام که پیمان از شما گرفتیم که خون هایتان را نریزید” درباره یهود است آنان که پیمان خدا را شکستند و پیامبران الهی را تکذیب کردند و اولیای خدا را کشتند، سپس فرمود : آیا شما را آگاه نسازم از کسانی که همانند ایشان از یهودیان این امت هستند؟ گفتند بلی یا رسول خدا! فرمود: آنان گروهی از امت من هستند که گمان می برند بر آیین من اند، و حال آنکه فرزندان گرانمایه و نسل پاک مرا می کشند و شریعت و سنت مرا دگرگون می کنند و دست به خون دو فرزندم حسن و حسین می آلایند، چنان که یهودیان گذشته زکریا و یحیی علیهماالسلام را کشتند.

وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِیمَ رَبُّهُ بِکَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ (بقره 124)

و چون ابراهیم را پروردگارش با کلماتى بیازمود و وى آن همه را به انجام رسانید

روای گوید: از امام صادق علیه السلام پرسیدم: این که خدای بزرگ و بلند مرتبه فرموده: و آن هنگام که ابراهیم را پروردگارش به کلماتی آزمود، پس آنها را به پایان رسانید” مقصود از این کلمات چیست؟ فرمود: آنها کلماتی بودند که آدم از پروردگارش فرا گرفت و به سبب آنها توبه او را پذیرفت و آن کلمات این بود که گفت: پروردگارا به حق محمد و علی و فاطمه و حسن و حسین علیهم السلام از تو می خواهم که توبه مرا بپذیری پس خدا هم توبه او را پذیرفت که او توبه پذیر و مهربان است. به امام صادق علیه السلام عرض کردم: ای فرزند رسول خدا! معنای به پایان بردن آن کلمات در کلام خدای عزوجل چیست؟ فرمود: یعنی آن کلمات را به قائم علیه السلام به پایان رسانید، و از آنان دوازده امام اند که نه نفرشان از نسل حسین علیه السلام هستند.

إِنَّ اللّهَ اصْطَفَى آدَمَ وَنُوحًا وَآلَ إِبْرَاهِیمَ وَآلَ عِمْرَانَ عَلَى الْعَالَمِینَ (آل عمران 33)

به یقین خداوند آدم و نوح و خاندان ابراهیم و خاندان عمران را بر مردم جهان برترى داده است

در روز عاشورا شخصی از لشکریان عمربن سعد به نام محمدبن اشعث پسر قیس کندی به امام حسین علیه السلام عرض کرد: ای حسین، پسر فاطمه! کدام منزلت و برتری از پیامبر خدا صلی الله علیه السلام در شماست که در دیگری وجودندارد؟ امام حسین علیه السلام این آیه را تلاوت فرمود: همانا خداوند آدم و نوح و خاندان ابراهیم و خاندان عمران را بر جهانیان برگزید.

پس امام حسین علیه السلام فرمود: به خدا قسم، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله سلم از خاندان ابراهیم علیه السلام است و عترت هدایتگر علیهم السلام از خاندان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم هستند.

قُل لَّوْ کُنتُمْ فِی بُیُوتِکُمْ لَبَرَزَ الَّذِینَ کُتِبَ عَلَیْهِمُ الْقَتْلُ إِلَى مَضَاجِعِهِمْ (آل عمران 154)

بگو اگر شما در خانه‏هاى خود هم بودید کسانى که کشته شدن بر آنان نوشته شده قطعا [با پاى خود] به سوى قتلگاههاى خویش مى‏رفتند.

امام حسین علیه السلام در روز عاشورا فرمود: آیا کتاب خدا را که بر جدم پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرو فرستاده شده است، نخوانده اید؟ هرجا که باشید مرگ شما را در می یابد. اگرچه در دژهای محکم و بلند باشید؟ و خدای منزه و پاک می فرماید: به یقین آنان که کشته شدنشان مقدر شده بود، به سوی آرامگاه های خود بیرون می آمدند، اگر من در جای خویش بمانم، این مردم نگون بخت چگونه آزموده می شوند و به چه چیزی مورد آزمایش قرار می گیرند و چه کسی در گودال کشتنگاه من در کربلا می آرامد؟ و به تحقیق در روزی که خدا زمین را گسترانید، کربلا را برای من برگزید، و آن را پناهگاه شیعیان ما قرار داد تا در آنجا در دنیا و آخرت امن و آسایش یابند.

یَا لَیتَنِی کُنتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزًا عَظِیمًا (نساء 73)

کاش من با آنان بودم و به نواى بزرگى مى‏رسیدم.

امام رضا علیه السلام فرمود: ای پسر شبیب! اگر دوست داری در خانه های بهشت با پیامبر و خاندانش جای گیری پس کشندگان حسین را لعنت کن، ای پسر شبیب! اگر دوست داری از ثواب کسانی که همراه حسین علیه السلام شهید شده اند، برخوردار باشی، هر زمان که را یاد می کنی، بگو ای کاش با آنان بودم و به پیروزی و کامیابی جاودانی راه می یافتم.